Dagboek van een Bikkel.

Je bent 23 jaar, net terug van 9 fantastische maanden in Australie en Nieuw Zeeland. Een master die niet doorgaat wordt al snel vervangen door een job in de evenementen branche. Opbouwen, afbouwen, licht , geluid. Mijn ding dus.

Gaat allemaal lekker, werk met leuke gasten. Tot je ineens een knobbel voelt op je linker bal. Op míjn bal. Een tumor, blijkt uit onderzoek.

Een operatie en diverse onderzoeken volgen in de periode eind augustus - begin september 2011. Een tijd vol spanning en onzekerheid. Niet alleen voor mij maar ook voor al mijn lieve vrienden, mijn vader en moeder en m'n zus.

Weinig slaap, uitvluchten in drank en sigaretten omdat de slaap die nacht toch niet meer gaat lukken. Waarom? Waarom moet mij dit overkomen? Een vraag waar geen antwoord op bestaat. Het is nou eenmaal het lot. Mijn lot.

Maar dan 12 september 2011, het verlossende woord van mijn behandeld arts in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. De scan en het bloed zijn schoon. Je bent er vanaf.

Slechts regelmatige controles houden mij op dat moment nog van volledige vrijheid. Nog 5 jaar en dan word ik officieel kanker vrij verklaard.

Opluchting, blijdschap, vreugde. Heerlijk dit nieuws. Nog nooit heb ik zo'n goede nacht slaap gehad als deze 12e september. En niet alleen voor mij maar voor iedereen om mij heen een enorme opluchting.

Dan ga je dus weer over op de orde van de dag. Voetballen en werken. Heerlijk weer aan de slag en op zondag mooi een balletje trappen met de jongens.

Een paar weken later volgt de eerste reguliere controle in het AVL en met vertrouwen ga ik heen. En terecht, de dokter belt niet dus alles is zoals verwacht nog steeds goed.

Werk gaat door, voetbal gaat door, het leven gaat door. Alles lijkt op de rit na deze nachtmerrie die achteraf een kleine maand duurde.

Maar het noodlot was nog niet afgewend. Want op 31 oktober, de dag van de tweede controle, wordt ik al na krap twee uut gebeld. Onbekend nummer. 'Nee toch..??' gaat er door de kop. Maar de zenuwen en het slechte slapen van de dagen daarvoor blijken gegrond. Want 'onbekend nummer' blijkt inderdaad het AVL te zijn. Mijn dokter aan de lijn. Met slecht nieuws. Bloedwaarden te hoog, of ik terug naar het ziekenhuis kan komen. BAM, klap in je gezicht, angst, woede, agressie, verbijstering.

Op het fietsje weer naar West, weer het AVL in. Verdoofd. De suizende oren, overgehouden aan Thrilogy afgelopen weekend lijken erger te worden en mij van de geluiden en de wereld om me heen af te sluiten.

"... Zo snel mogelijk beginnen ... Aanstaande maandag ... 3 weken ... haaruitval ... week opgenomen ..."

Het zijn slechts flarden van het gesprek die blijven hangen, waarom? Waarom ik? Wederom, geen antwoord. Weer niet. Gewoon, omdat je de spreekwoordelijke lul bent. En niet anders.

Dus daar gaan we nu, een traject in van 9 weken, onderverdeeld in 3 periodes van 3 weken. Chemo. De hele week met je barst aan een infuus hangen om giftige bende je lichaam in te pompen. Om daarmee de kankercellen een halt aan te roepen. En ze vervolgens uit te roeien. Als een ware Ghadaffi in Libie zullen de chemo medicijnen de rebellende kankercellen onder de duim gaan houden, van kant maken. Zodat ik, als winnaar over blijf.

En het waarom? Die vraag stel ik niet meer. Er komt geen antwoord op en zelfs als dat wel zou komen, is dat de oorzaak en niet de oplossing van mijn ziekte. Daarom kan ik ook zo positief blijven. Waarom is niet belangrijk. Vertrouwen en geloof in herstel wel.

Ik ga samen met mijn chemo leger de strijd aan om alle kwaadaardige cellen te vernietigen, te verslaan. En samen met mijn nieuwe beste vriend Chemo gaat dat lukken.

Live the moment.
Wiz


Detail informatie:
Praktisch 100% van de mensen met teelbalkanker overleeft deze ziekte.
Heb je vragen, is er iets niet duidelijk, of wat dan ook, bel/sms/mail me en je krijgt van mij antwoord. Via via veranderen verhalen altijd en ik weet zelf het beste hoe de situatie is. Ik ga niet dood, ik heb alleen even een time out van het dagelijkse leven. Ben tijdelijk uit de roulatie en loop binnenkort met een kale kop rond. Vragen staat vrij, onzin vertellen heb ik liever niet. Cheers.