Vanaf heden is Wisisweg te volgen via een nieuwe website. Namelijk http://wisisweg.wordpress.com dit om een breder publiek aan te spreken. Ik hoop dat ik op die manier andere 'slachtoffers' van (teelbal)kanker een hart onder de riem kan steken.

Wiz.

Halfvol

Alweer een week slaap ik in mijn eigen bed. Zonder kapstok aan m'n arm, zonder ratelend pompje naast m'n hoofd. Wat slaap je dan ineens lekker.

En wat heb je het ineens nodig. De realiteit komt na een week chemo dus echt even keihard om de hoek kijken. Want de kanker werd in augustus dan wel ontdekt, veel meer als een kleine operatie stelde het niet voor.

Oke, je mist een bal daarna. Maar de zak is nog steeds half vol. Na een week was ik er wel weer en hoewel een litteken op onderbuik rijker viel het hebben van kanker op dat moment best mee.

En zelfs nadat de uitzaaiing ontdekt werd, viel het allemaal wel mee. Immers, deze vorm geneest altijd.

Maar dan begint het. Je voelt je topfit, gaat met die status het ziekenhuis in. Om jezelf beter te maken. Maar je voelt je niet ziek, het klopt voor je gevoel niet.

En het wordt nog erger, want het proces van beter, of 'gezond', worden gaat niet bepaald over rozen. Ondanks dat ik nog niet heel beroerd geworden ben en niet over m'n nek geweest ben merk ik het.

Ik ben moe. In vergelijking met een week terug ben ik continue moe. Een middag dutje doe ik tegenwoordig. En dat allemaal door de chemo. Die druppel voor druppel aan terrein wint in mijn lichaam en niet bepaald zuinig met mijn energie om gaat.

En dan komt het dus ineens erg dichtbij. Want ineens heb je dus wel echt duidelijk kanker. En gebruik je een van de zwaarste medicijnen om je lichaam hier van te ontdoen.

Godverdomme, 23 jaar, kanker. Dat slaat nergens op. Niet meer alleen de controles, nee, chemo. Kanker. Heftig man.

Het is confronterend om aan jezelf te merken dat je zwakker wordt. Dat doet pijn. Want twee weken terug voelde ik mezelf nog zo sterk. Nu lig ik standaard voor twaalf uur in m'n nest.

Maar toch, m'n zak is nog steeds half vol. Want die vermoeidheid komt voort vanuit mijn chemo leger. Dat nu, na krap twee weken, al duidelijk laat merken dat het ze menens is. Geen kankercel die gaat ontsnappen. Over een paar weken, ben ik vrij.

Wiz

Dromen

Ik baal. Ik baal al sinds 24 augustus. Ik heb er echt ongelofelijk de ziekte in. Want vanaf het moment dat ik 14 maanden terug mijn eerste stap in Australië zette ben ik verslaafd aan reizen. Zuid Amerika, Azie, Oost Europa, Canada, de Verenigde Staten. Ik wil alles zien.

Mijn plan was dus ook om een jaartje geld te sparen en vervolgens naar Azie te vliegen. Om daar een maand of 3 rond te reizen en vervolgens via de Zijde Route terug naar Europa te komen. Dwars door Azie, het midden oosten en Oost Europa. Prachtig. Ik zag het al helemaal voor me.

Maar helaas, toen kwam de kanker. En tot onlangs betekende dat maandelijkse controle het eerste jaar en pas in jaar een half jaar tussen de controles door. Oftewel, deze droom kan nog een tijdje de ijskast in.

Twee maanden later kan je ook je andere dromen in de ijskast parkeren. Want daar was in eens de uitzaaiing. De planning kan direct de prullenbak in.

Hardbass, gaaf. Alleen weet ik niet hoe fit ik ben in februari. Moet je dan komende zaterdag een kaart gaan halen? Moeilijk..

Toch droom ik lekker verder. Een vakantie in februari, Egypte ofzo. Lekker duiken en van bakken in het zonnetje.

Of snowboarden! Er gaat een groep in januari. Misschien kan ik mee. Misschien...

Komende zomer, veel werk vanaf mei tot september. Heerlijk an het werk. Geld verdienen door alle grote festivals in Nederland en Belgie op te bouwen. Vette shit. Als ik tenminste fit genoeg ben. Dromen..

Weetje, misschien ben ik met kerst en/of oud en nieuw wel fit genoeg om even naar de kroeg te gaan. Er bij te zijn. Happy New Year, dat 2012 maar meer geluk mag brengen als de laatste maanden van 2011. Dromen mag.

Tot mijn neef al mijn plannen hoort, van Azie tot oud en nieuw en alles wat er verder in mijn nogal dromerige planning staat.

"Zal je eerst eens zorgen dat je beter wordt, knul?"

Verdomme, je hebt gelijk. Daar stond ik even niet bij stil. Maar eigenlijk he, eigenlijk ben ik op dit moment, met liters chemo in m'n barst, bezig om mijn grootste en mooiste droom waar te maken. Ik ben namelijk op weg naar een lang en gelukkig leven..

Wiz.

Ziek zijn is beter en beter zijn is ziek.

Daar lig je dan, aan de vooravond van de 3e nacht achtereen in het ziekenhuis. Een waar record, al had ik die gister al te pakken. Tot op heden was een hele nacht de max, maar nu dus de derde op rij.

Dat betekend dat ik dus ook al 3 dagen hier door het ziekenhuis rondzwerf. De eerste dag duurde vanwege de opborrelende zenuwen erg lang. 's Ochtends een afspraak met de dokter en met op de afdeling, waarna ik mijn laatste potje vol mocht gooien in het AMC. Om 8 uur 's avonds terug in het AVL om de eerste zakken met vocht in het infuus te laten zakken. De eerste van minimaal 26 liter vocht danwel chemo in 6 dagen. Je zit dan ook continue aan een stromend infuus.

Dat heeft een aantal mindere gevolgen. Ten eerste loop ik de hele dag met die kapstok achter me aan door het gebouw. En die kapstok rijd graag tegen de deurpost, poten van het bed, poten van andere mensen, lift deuren en meer van zuks aan. Daarnaast moet ik elke keer als ik bij mijn bed weg ga, de stekker er uit trekken. Dat is opzich niet zo erg. MAAR. Omdat er continue vloeistof naar binnen stroomt, moet ik zeg maar best wel heel erg vaak naar de WC. Zeg maar twee keer per uur ongeveer. Knettergek word je er van als je elk half uur kabeltje los, wc in (deurpost, wcpot, wasbak aanrijden), zeiken, doortrekken, handenwassen, nog een keer doortrekken (Verplicht), wc uit, deurpost geraakt, bed geraakt, stekker er in. Nou dan heb je dus nog een kwartier over om niks te doen (=1 potje Fifa) en dan moet je weer.

Dan dag twee. Het gaat beginnen. Ik krijg gedurende de week in het ziekenhuis 2 soorten chemo op een dag, van dinsdag tot en met zaterdag. De eerste duurt een uur, de tweede 4 uur. Samen goed voor ruim anderhalve liter aan bende. Eerste soort, no problem! Tweede soort, wow.. stoned? Nee.. Gewoon warrig, moe, suf.. Kut, borrelende maag. Maar daar is de zuster al met een pilletje en het zakt weer weg. Dat warrige is wel kut, kom moeilijk uit mn woorden en vergeet wat ik aan het vertellen ben. Pas enkele uren nadat de hele lading binnen is komt de helderheid terug. Voor het slapen nog weer even een anti misselijkheids pilletje en de tweede nacht is een feit.

Tweede nacht sliep ik wel, gelukkig! Niet elke 5 minuten naar het klokje kijken op de antieke tv maar gewoon door knorren tot de wekker gaat om 2:15. Of tenminste, het is een alarm dat me uit mijn slaap trekt. De zak van mn infuus is leeg, ohja dat hadden ze verteld dat dit ronde deze tijd ging gebeuren. Zuster alarmknop indrukken, alarm op mn kapstok uit zetten, omdraaien en pitten.

En dan word je weer wakker gemaakt, godgloeie... Oh, ja natuurlijk, lekker doe maar een ontbijtje inderdaad. Het is half 8. Dat schiet tenminste op! Sorry voedsel mevrouwtje.

En zo'n nacht doet dus wonderen. Vandaag wederom misselijk geworden, maar voelde het eerder aan komen, dus eerder het pilletje gehad en ondanks de warrige kop trok ik het nu beter. Ook omdat de helderheid in plaats van twee uur na al een uur voor het einde van de zak met chemo terug kwam. Top! Elke dag een stapje beter!

Hmm, dat zal wel niet, het schijnt normaal te zijn dat je vanaf dag 3 (das morgen dus, maandag was dag 0) meer gaat merken. Nouja, we zullen het zien. Tegen de tijd dat ik mijn bed, de wc of de zuster onder gekotst heb zijn jullie, mijn trouwe lezers, natuurlijk de eerste die het horen.

Overigens krijg ik elke woensdag, 9 weken lang, nog gratis en voor niks een bonus zak met extra gave chemo! Duurt namelijk maar een half uurtje en je krijgt er mogelijk spierpijn en koorts van. Lang niet gek dus. Vooral omdat ik die net gehad heb en dus nergens last van heb.

Eigenlijk gaat het dus allemaal best wel prima tot nu toe. So far so good. Vaag, maar wel lekker hoor.

Dan nog even een mededeling uit de categorie feitjes op de achtergrond. Er is vorige week ook weer een scan gemaakt, als eik punt voor de behandeling. Mocht er wat te zien zijn, kunnen ze aan het einde vergelijken of het minder geworden is. Ook als er echter niks gevonden zou worden had er een behandeling met chemo gevolgd.

op deze scan bleek de lymfe klier tussen de aorta en de linker nier 2cm groot te zijn. Op de scan die begin september gemaakt is was deze zelfde klier slechts 1 cm groot. Duidelijk. Daar zit dus de uitzaaiing, die gaan we de komende 9 weken aanpakken. Uitzaaiingen hebben verder geen invloed op overlevingskansen (nog steeds praktisch 100%) en bij dit formaatje waarschijnlijk ook niet op de behandelduur. Ter vergelijking, uitzaaiingen op meerdere plekken in de longen geeft 4x een sessie van 3 weken.

De titel die ik boven dit stukje heb gezet klopt momenteel natuurlijk eigenlijk nog niet. Want ik voelde me topfit toen ik het ziekenhuis in ging, maar was eigenlijk wel ziek. En om beter te worden, maken ze je ziek. Maar daar merk ik dus nog niet bijzonder veel van. Hoe slechter ik me ga voelen, hoe beter het gaat is straks zo ongeveer het motto. Raar maar waar.

Voorlopig gaan we eigenlijk dus best wel lekker. Beter dan verwacht. De titel die ik boven dit stukje heb gezet klopt momenteel natuurlijk eigenlijk nog niet. Want ik voelde me topfit toen ik het ziekenhuis in ging, maar was eigenlijk wel ziek. En om beter te worden, maken ze je ziek. Maar daar merk ik dus nog niet bijzonder veel van. Hoe slechter ik me ga voelen, hoe beter het gaat is straks zo ongeveer het motto. Raar maar waar.

Ook het bezoek dat de afgelopen dagen geweest is doet me erg goed. Wel even belangrijk dat mocht je ook willen komen we dat even overleggen welke dag en hoelaat etc. Ze zijn hier niet heel moeilijk maar 10 man op de kamer wordt toch echt te gek.

Cheers,

Wiz

Rukken op commando

Belangrijke bijzaken als je kanker krijgt. De toekomst. Zaad invriezen omdat mogelijke inpotentie om de hoek komt kijken bij het krijgen van chemotherapie. Afijn. Een verhaaltje over mijn avonturen omtrent het zaadinvriezen.

Nou weet de echte Wiz kenner dat ik een pleuris hekel heb aan kinderen. Ze janken, maken lawaai, schijten je hele huis onder. Eigenlijk doen ze alles enkel en alleen om mij te irriteren. Tenminste dat denk ik.

Maar goed, de kans bestaat natuurlijk dat ik ook een chick tegen kom waarbij ik ineens denk dat ik wel zo'n klein monstertje van mezelf wil. En om te zorgen dat dit geen problemen geeft moest ik even naar het AMC in Amsterdam toe.

Zaad invriezen dus. Dat moet gaan gebeuren. En dat betekend niet je snikkel in de vriezer prakken en gas geven. Nee, je meld je in het ziekenhuis, bij het voortplantingslaboratorium. "Welkom Meneer" even wat gegevens invullen. Prima. Ik moet wel zeggen dat ik nog niet echt op en top geil ben. Die ziekenhuis lucht wkt ook al niet echt mee, evelans die twee vrouwtjes die hier achter het glas van de receptie zitten (want 80).

Goed, gegevens invullen en kijken of de juiste naam en geboortedatum op mijn potje staan. Anders komt er ineens een negertje uit mijn toekomstige draagmoeder kruipen en dat moeten we niet hebben natuurlijk. Het is wel prettig als hij net zo'n etter is als ik.

Rechtdoor, kamer 178, daar kunt u uw.. ehh.. ding doen. Potje daarna hier weer inleveren alstublieftdankuwel. Euhh.. Oke. Gaan we doen sister!

Deur door. Mooie rode bank. Wasbakje. Handdoeken. Tvtje, ha met porno. Oh en een stapel playboys. Amanda Krabe. Juist, de moed zakt nog dieper in mijn schoenen. Toch maar het tvtje met porno proberen dan. Links en rechts van het scherm zitten een stuk of wat knoppen waarmee je een filmpje kan starten. Mannetje-vrouwtje, vrouwtje-vrouwtje of mannetje-mannetje. Ik kies voor de eerste.

Gadverdamme, snel wegkijken. Porno van 15 jaar terug. Bossen haar op bepaalde plaatsen, zo veel.. Frodo had minder op zijn hoofd zitten.. Ik ben toch wat meer van de moderne generatie denk ik.

Ik ga even zitten op de rode bank. Gadverdamme, denk ik als ik weer overeind veer. Hier hebben natuurlijk nog veel meer gasten pagga lopen slaan.

Presteren onder druk. Niks voor mij in deze situatie. Uiteindelijk is het wel goed gekomen, drie keer zelfs want ze hadden de verwachting dat ik 73 kinderen wilde denk ik. Maar goed, de mannelijke helft van de toekomstige kleine Wiz ligt veilig opgeslagen in de diepvries. Maar masten op commando? Niks voor mij..

Wiz.

Dagboek van een Bikkel.

Je bent 23 jaar, net terug van 9 fantastische maanden in Australie en Nieuw Zeeland. Een master die niet doorgaat wordt al snel vervangen door een job in de evenementen branche. Opbouwen, afbouwen, licht , geluid. Mijn ding dus.

Gaat allemaal lekker, werk met leuke gasten. Tot je ineens een knobbel voelt op je linker bal. Op míjn bal. Een tumor, blijkt uit onderzoek.

Een operatie en diverse onderzoeken volgen in de periode eind augustus - begin september 2011. Een tijd vol spanning en onzekerheid. Niet alleen voor mij maar ook voor al mijn lieve vrienden, mijn vader en moeder en m'n zus.

Weinig slaap, uitvluchten in drank en sigaretten omdat de slaap die nacht toch niet meer gaat lukken. Waarom? Waarom moet mij dit overkomen? Een vraag waar geen antwoord op bestaat. Het is nou eenmaal het lot. Mijn lot.

Maar dan 12 september 2011, het verlossende woord van mijn behandeld arts in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. De scan en het bloed zijn schoon. Je bent er vanaf.

Slechts regelmatige controles houden mij op dat moment nog van volledige vrijheid. Nog 5 jaar en dan word ik officieel kanker vrij verklaard.

Opluchting, blijdschap, vreugde. Heerlijk dit nieuws. Nog nooit heb ik zo'n goede nacht slaap gehad als deze 12e september. En niet alleen voor mij maar voor iedereen om mij heen een enorme opluchting.

Dan ga je dus weer over op de orde van de dag. Voetballen en werken. Heerlijk weer aan de slag en op zondag mooi een balletje trappen met de jongens.

Een paar weken later volgt de eerste reguliere controle in het AVL en met vertrouwen ga ik heen. En terecht, de dokter belt niet dus alles is zoals verwacht nog steeds goed.

Werk gaat door, voetbal gaat door, het leven gaat door. Alles lijkt op de rit na deze nachtmerrie die achteraf een kleine maand duurde.

Maar het noodlot was nog niet afgewend. Want op 31 oktober, de dag van de tweede controle, wordt ik al na krap twee uut gebeld. Onbekend nummer. 'Nee toch..??' gaat er door de kop. Maar de zenuwen en het slechte slapen van de dagen daarvoor blijken gegrond. Want 'onbekend nummer' blijkt inderdaad het AVL te zijn. Mijn dokter aan de lijn. Met slecht nieuws. Bloedwaarden te hoog, of ik terug naar het ziekenhuis kan komen. BAM, klap in je gezicht, angst, woede, agressie, verbijstering.

Op het fietsje weer naar West, weer het AVL in. Verdoofd. De suizende oren, overgehouden aan Thrilogy afgelopen weekend lijken erger te worden en mij van de geluiden en de wereld om me heen af te sluiten.

"... Zo snel mogelijk beginnen ... Aanstaande maandag ... 3 weken ... haaruitval ... week opgenomen ..."

Het zijn slechts flarden van het gesprek die blijven hangen, waarom? Waarom ik? Wederom, geen antwoord. Weer niet. Gewoon, omdat je de spreekwoordelijke lul bent. En niet anders.

Dus daar gaan we nu, een traject in van 9 weken, onderverdeeld in 3 periodes van 3 weken. Chemo. De hele week met je barst aan een infuus hangen om giftige bende je lichaam in te pompen. Om daarmee de kankercellen een halt aan te roepen. En ze vervolgens uit te roeien. Als een ware Ghadaffi in Libie zullen de chemo medicijnen de rebellende kankercellen onder de duim gaan houden, van kant maken. Zodat ik, als winnaar over blijf.

En het waarom? Die vraag stel ik niet meer. Er komt geen antwoord op en zelfs als dat wel zou komen, is dat de oorzaak en niet de oplossing van mijn ziekte. Daarom kan ik ook zo positief blijven. Waarom is niet belangrijk. Vertrouwen en geloof in herstel wel.

Ik ga samen met mijn chemo leger de strijd aan om alle kwaadaardige cellen te vernietigen, te verslaan. En samen met mijn nieuwe beste vriend Chemo gaat dat lukken.

Live the moment.
Wiz


Detail informatie:
Praktisch 100% van de mensen met teelbalkanker overleeft deze ziekte.
Heb je vragen, is er iets niet duidelijk, of wat dan ook, bel/sms/mail me en je krijgt van mij antwoord. Via via veranderen verhalen altijd en ik weet zelf het beste hoe de situatie is. Ik ga niet dood, ik heb alleen even een time out van het dagelijkse leven. Ben tijdelijk uit de roulatie en loop binnenkort met een kale kop rond. Vragen staat vrij, onzin vertellen heb ik liever niet. Cheers.

Traveling is my drug..

Daar zit je dan, op je eigen balkon in Kuta, Bali. Biertje naast me op tafel, muziekje aan, net een massage gehad (zonder happy ending!).. Genieten. De laatste weken van de meer dan 8 maanden durende trip zit ik hier op dit wonderbaarlijke eiland.

Gister ben ik hier aangekomen om vervolgens direct de kroeg op te zoeken. Gezellig wel, en het kost hier allemaal geen drol. Bintang bier is goed weg te tikken en ik had vandaag dus ook een prima uitslaap dag tot een uur of half 2. Al werd ik wel om half 1 wakker gebeld dat ik een uur terug uit moest checken dus direct maar gemeld dat ik een extra nacht bleef.

Afijn, verder nog weinig van het eiland gezien, dat gaat de komende dagen gebeuren als ik mijn leven ga wagen door op een scooter het verkeer te trotseren. Levensgevaarlijk, links en rechts inhalen, tegen het verkeer inrijden, ik heb er zin in.

Maar laten we even terug kijken, naar Nieuw Zeeland, wat nog steeds niet te beschrijven valt. Het is een gigantisch indrukwekkend land. En dat is het overal, elke 5 minuten is het landschap weer anders. Feesten in Queenstown is geweldig, maar ook Wellington en Auckland zijn lang niet gek. Uiteindelijk ook langer gebleven om dat het bier daar goedkoper is. Je moet toch wat.

Daarna Melbourne weer even bezocht voor 2 nachten, gratis in mijn oude shared house, om wat bekenden te zien om daarna naar Hong Kong te vliegen. En Hong Kong is ook gaaf. Al is het wel gigantisch druk zo na Nieuw Zeeland. Maar indrukwekkend. Tijdje rond gewandeld daar, paar biertjes gedaan, uitstekend gegeten bij een wereldwijd bekend restaurant en een gave laser/licht show gezien op Hong Kong eiland.

Daarna weer prima in de watten gelegd door de dames van Catay Pacific en veilig op Bali aangekomen. Waar part 3 van dit avontuur plaatsvindt. De kers op de taart, even helemaal relaxen na 8 maanden zware vakantie. Dat heb ik wel even nodig voordat het echte leven weer begint in Nederland.

Afijn, ik heb eigenlijk geen reet te melden dus. En ik upload ook geen nieuwe foto's want dat gaat me veel te traag. Dus wie weet praat ik je bij als ik weer thuis ben. Het pils staat koud (toch moeders?).

Wizzy jumps the Nevis Bungee!

Jump motha fuckaaaaaa!!!

Wow... New Zealand..

Het is lastig om hier te beschrijven hoe de ervaring in Nieuw Zeeland is. Dat is namelijk niet te beschrijven. Dat moet je mee maken. De geweldig imposante natuur, gigantische gletsjers, prachtige meren, schitterende stranden, heerlijke zonsondergangen.. Het is belachelijk maar dit land is absoluut top.

Om toch een indruk te geven van de belevenissen aan deze kant van de wereld een korte samenvatting van de afgelopen twee weken op het Noorder en Zuider eiland.

En om dan meteen maar met de deur in huis te vallen, het meest teleurstellende was de Tongariro Crossing, een 8 uur durende hike door de bergen waar ook Frodo en zijn maten overheen ging toen hij van die luie donder Gandalf een ring naar de goudsmit moest brengen. Waarom dit tegen viel? Het weer was slecht. Te slecht. Dus het ging niet door. En ik keek er naar uit. Kut. Punt. Maar aangezien je moet denken in oplossingen en niet in problemen kwam ik al snel met een geniaal plan. Namelijk van de bus af springen op de terugweg naar Auckland, om drie nachten in het National Park waar deze crossing in gelegen is te verblijven. Dat geeft met twee dagen om de hike te doen. En het is geen slechte plek om te verblijven, aangezien het een mooi rustig hostel is met twee prima jacuzzi's op de binnenplaats.

Verder heb ik mezelf bont en blauw geslagen toen wij de traditionele Maori krijgers dans moesten doen, we moesten overtuigend zijn en dat is wel gelukt gezien de blauwe plekken op mijn bovenbenen. Bijzonder om te zien hoe dit volk leefde, verder voelde het als een schoolkamp in groep 8 aangezien we met de hele bus in een grote ruimte sliepen.

Verder was mijn skydive ook weer heel bruut. Ik kon het niet laten om ook in NZ uit een vliegtuig te springen. Maar dat filmpje heb ik al eerder gepost dus dat spreekt voorzich.

Dan het Zuidereiland. Verkleedfeestjes waar ik helaas niet over kan uitwijden want 'What happens in Barrytown, stays in Barrytown' (Al kan ik stiekem wel vertellen dat ik een potje pool won van een Engelse dude terwijl ik boxhandschoenen aan had).

Franz Josef Glacier hike was schitterend. Acht uur lang over een ijsberg wandelen in je shirtje onder een welverdiend zonnetje. Afsluiten met wederom een jacuzzi. Helaas voor jullie is mijn laptop half overleden (backlight stik) dus het is even lastig om foto's te uploaden momenteel. Voornamelijk omdat ik te lui ben om vanaf deze computer naar mijn kamer te lopen om mijn hardeschijf te pakken. Maar goed, dat komt wel weer een keer.

Gister vervolgens in Queenstown aangekomen, wat een gala stad is dit. Bier voor 3 dollar! Dat is maar effe meer dan 1,50 euro! En dat de hele nacht in diverse barretjes en clubs door de stad. Daarnaast de most famous burgers from New Zealand. FERG BURGERS. Gisteravond de eerste na de kroeg en ik was een beetje bang om teleurgesteld te worden, maar mijn god deze jongens weten hoe je een burger moet maken. Doodziek hoe goed die dingen zijn. Ik ben verslaafd ik ga een FergBurger toko openen in Amsterdam op de rustenburgerstraat. Ik vlieg ze gewoon over. Voor wie denkt dat ik overdrijf, vraag iedereen die in Queenstown geweest is.

Dan nog even een blik op de toekomst, morgen spring ik samen met Tim en Craig vanuit de kabelbaan om 134 meter naar beneden te donderen aan een bungee elastiek. Mocht het na morgen dus stil blijven hier dan was het touwtje niet goed vastgemaakt.

Cheers,
Wiz

Wizzy jumps again! Taupo Skydive!

If flying is in a plane, than swimming is in a boat. You have to get out of the vehicle to experience it.

SO JUMP OUT OF FUCKING PLANES!!!

Het einde is nabij.

Helaas, helaas, nog slechts 11 weken en dan zet ik weer voet aan Nederlandse bodem. Hoog nodig ook, want dan begint natuurlijk het Nederlandse festival seizoen weer. Aan de andere kant, de wereld heeft nog veel meer te bieden dan alleen Australie, Nieuw Zeeland en Bali. Gelukkig heb ik nog enkele jaren om zo nu en dan een paar maandjes andere culturen op te gaan snuiven (toepasselijk mocht ik een trip naar Colombia boeken, cultuur snuiven, ha ijzersterk weer van mezelf!).

Elf weken dus nog om te genieten van 'Down Under', 11 weken die verdeelt worden over Australie (2,5), Nieuw Zeeland (4), Hong Kong (1) en Bali (3,5). Dat houd natuurlijk in, voor de oplettende lezer al duidelijk geworden, dat ik op 20 mei weer in Nederland ben. Details voor de mensen die me echt geen seconde langer kunnen missen zijn een aankomst tijd van 06:35 op vrijdag ochtend 20 mei. Kijk, kunnen jullie mooi voor werk en of school even langs ons internationale vliegveld in Mokum.

Afijn, over tot de orde van de dag dan maar. Want ik zit nu dus nog lekker in Melbourne, waar de zomer een paar dagen terug officieel overgegaan is in 'herfst'. En herfst is het. Een zwoele, tropische wind doet ons rillen bij het nemen van een slok van wederom een koud biertje. Nee die herfst valt wel mee hier, graadje of 26 gemiddeld, uitschieters naar 30+. En daar geniet ik dus de komende 11 dagen nog van, terwijl ik de auto probeer te verpatsen aan een onwetende Franse gelukszoeker voor een absurd bedrag dat alle proporties te buiten gaat voor een auto waarvan de versnellingsbak vaker niet dan wel zijn versnelling grijpt. Als we er maar vanaf komen is het motto. Wie maakt me los tegen elk aannemelijk bod. Dan mag die gelukszoeker ook best uit Duitsland komen. Graag zelfs.

En dan dus Nieuw Zeeland. Met mijn charmes wist ik de verkoopster van Stray busreizen te verleiden tot het geven van een mega korting van maarliefst 59%, wat op een eindbedrag komt van 300 eurootjes. En dat voor 21 dagen (minimaal) rond touren in Nieuw Zeeland, inclusief een tot vervelens aan toe grote lading tripjes, hikes en meer kiwi ongein. Ik zal jullie door middel van beeld en verhaal op de hoogte houden va de spannende avonturen aldaar.

Tot zover vandaag, weltrusten Nederland en Good morning Melbourne!

Het leven in Melbourne.

Al weer ruim 6 weken zitten we in Melbourne, in ons huisje. Ondertussen jarig geweest, begin nu toch wel echt oud te worden en voor mijn verjaardag uiteraard een leuk feestje gevierd. Met een gigantische Beerpong competitie hier in het huis!

Helaas ging dat niet geweldig, ik kon na de eerste ronde al naar huis omdat Duitsland daar in te sterk bleek. Duitsland won uiteindelijk ook het toernooi dus in ieder geval van de winnaar verloren. Dat verzacht de pijn van het verlies een beetje.

Pa en Ma kwamen 20 januari aan in Melbourne om hier 10 dagen te blijven. Dat was dus veel uit eten, leuke tripjes doen en hier en daar een fruitig pilsje naar binnen werken. Plus kadootjes krijgen voor mijn verjaardag! Een Nikon D3100 kon ik in ontvangst nemen, een schitterende camera. Nieuwe foto's met dit apparaat gemaakt zijn op de bekende plekken terug te vinden.

Zo heb ik wat nieuwe foto's van de Great Ocean Road, die ik met mn oudstes opnieuw gedaan heb. Het regende wederom maar minder als de vorige keer, dus dit keer konden de 12 apostels wel bekeken worden. Gigantisch druk daar, hordes met rijstenvreters die allemaal een nog grotere camera hadden dan ik, continue in de weg lopende kleine kinderen en meer van dat soort ongein. Bay Of Islands was dan toch het mooiste plekje van de GOR.

Na 5 weken Melbourne werd het ook wel eens tijd om in het stadscentrum te gaan kijken, dus met vaders en moeders de metro in opweg naar het centrum. Eerst uiteraard even een smakelijke lunch naar binnen gewerkt en vervolgens het film museum bekeken waar de geschiedenis van tv/film/games te vinden is. Vooral de digitale film bewerkingen zijn mooi om te zien, wat ze allemaal wel niet kunnen tegenwoordig met een computertje.

Australian Open
En dan nu, de tennis! De Australian Open begon op 17 januari, waar wij direct v an de partij waren om De Bakker, Rus, Roddick en vele anderen te aanschouwen, met als bonus het naar binnen snieken in de Rod Laver Arena om daar Djokovic zijn eerste ronde partij te zien winnen.

Toen op vrijdag 21 opnieuw gegaan, met pa en ma deze keer. Haase tegen Roddick, leuke pot die Haase helaas verloor. Hij ging na 2 games door zijn enkel en kreeg daar steeds meer last van gedurende de partij. Toch weer wat leuke potjes gezien.

Dan de mooiste dag, halve finale mannen. Ferrer - Murray. Rally's van 40+ slagen waren eerder regel dan uitzondering, onmogelijke ballen bleken niet meer onmogelijk en werden weergaloos geretourneerd. De beste partij van het toernooi. En ik was er bij, boven in de Rod Laver Arena.

Die middag was er trouwens ook nog Legends Doubles. Vier veteranen die als een stelletje gigantische droogkloten over de baan lopen, de ballen jongen laten tennisen, ballen tegen elkaar aanslaan, klagen over de wind/het net/de ballen/de zon (alles zit tegen), wat een vertier daar in de Marget Court Arena. Je had er bij moeten zijn.

Werk
En dan nu eindelijk aan het werk. Het duurde een tijdje, maar het is er toch van gekomen. Bij een Nederlandse kerel aan de slag die kassen afbreekt en opbouwt. Opzich een prima sjouwtje, vooral omdat we 6 dagen in de week kunnen werken en gemiddeld 9 a 10 uur per dag maken. Dat levert dus 750 euro per week op zo ongeveer. Kijk dan kunnen we tenminste weer een paar biertjes aanschaffen op zaterdag avond en ondertussen nog sparen ook voor Nieuw Zeeland en Bali.

Gisteravond regende het hier gigantisch hard, een centimeter of 30 is er gevallen. Dat betekende dat we in de garage van het huis, waar ook gewoon mensen slapen, een waterval langs de muur naar beneden hadden en dat Base Hostel volledig onder wat er stond. Rond drijvende auto's en onderwater gelopen wasmachines en keukens. Bizar, maar wij zijn er goed vanaf gekomen. Helaas konden we door deze onzin vandaag niet te werk.

Planning voor de rest van de trip is al meerdere malen verandert, momenteel staat NZ voor 16 maart - 16 april gepland en Bali zal waarschijnlijk 14 mei gaan gebeuren, om vervolgens op 4 juni weer voet aan de grond te zetten in ons eigen kikkerlandje. Waar het nu koud is, maar dan niet meer!

It's raining cats and dogs..

Om jullie allereerst gerust te stellen, wij zitten in Melbourne. Daar is het droog en hebben we geen water op de straten. Maar de berichtgeving in Nederland klopt niet helemaal dus daarom een update uit Australie over het bizarre weer in Queensland, in het bijzonder de regio Brisbane.

Er is daar heel veel regen gevallen, 150mm in een uur afgelopen maandag. Rivieren treden buiten hun oevers en huizen en winkels lopen onder. Momenteel zijn er nog 67 mensen vermist en zijn er 10 mensen overleden (in tegenstelling tot de 19 die in de Nederlandse media gemeld worden). Verwacht wordt wel dat dit aantal nog op gaat lopen. Beelden zijn toch wel schokkend te noemen, kijk het filmpje onderaan dit bericht als voorbeeld. Auto's worden weg gevaagd alsof het niets is, huizen storten in. Dat laatste is overigens niet zo heel vreemd aangezien alle huizen hier voornamelijk uit hout bestaan.

De overstromingen zijn minstens zo erg als de overstromingen van '74, het waterniveau is ongeveer hetzelfde (naar verwachting) maar de gebieden zijn nu een stuk dichter bevolkt, wat natuurlijk meer getroffenen tot gevolg heeft.

Bekenden van mij zitten nu wel in Queenlands, een huisgenoot is gister naar Cairns gevlogen waar het tot nu toe mee valt en een andere maat is opweg naar Brisbane, daar moet hij zijn huur auto inleveren aankomend weekend. Hopelijk gaat hij dat redden.

Kijk nu mee en verwonder je over dit natuurgeweld in Oost Australie.



(En een linkje voor de hyves gebruikers)