Halfvol

Alweer een week slaap ik in mijn eigen bed. Zonder kapstok aan m'n arm, zonder ratelend pompje naast m'n hoofd. Wat slaap je dan ineens lekker.

En wat heb je het ineens nodig. De realiteit komt na een week chemo dus echt even keihard om de hoek kijken. Want de kanker werd in augustus dan wel ontdekt, veel meer als een kleine operatie stelde het niet voor.

Oke, je mist een bal daarna. Maar de zak is nog steeds half vol. Na een week was ik er wel weer en hoewel een litteken op onderbuik rijker viel het hebben van kanker op dat moment best mee.

En zelfs nadat de uitzaaiing ontdekt werd, viel het allemaal wel mee. Immers, deze vorm geneest altijd.

Maar dan begint het. Je voelt je topfit, gaat met die status het ziekenhuis in. Om jezelf beter te maken. Maar je voelt je niet ziek, het klopt voor je gevoel niet.

En het wordt nog erger, want het proces van beter, of 'gezond', worden gaat niet bepaald over rozen. Ondanks dat ik nog niet heel beroerd geworden ben en niet over m'n nek geweest ben merk ik het.

Ik ben moe. In vergelijking met een week terug ben ik continue moe. Een middag dutje doe ik tegenwoordig. En dat allemaal door de chemo. Die druppel voor druppel aan terrein wint in mijn lichaam en niet bepaald zuinig met mijn energie om gaat.

En dan komt het dus ineens erg dichtbij. Want ineens heb je dus wel echt duidelijk kanker. En gebruik je een van de zwaarste medicijnen om je lichaam hier van te ontdoen.

Godverdomme, 23 jaar, kanker. Dat slaat nergens op. Niet meer alleen de controles, nee, chemo. Kanker. Heftig man.

Het is confronterend om aan jezelf te merken dat je zwakker wordt. Dat doet pijn. Want twee weken terug voelde ik mezelf nog zo sterk. Nu lig ik standaard voor twaalf uur in m'n nest.

Maar toch, m'n zak is nog steeds half vol. Want die vermoeidheid komt voort vanuit mijn chemo leger. Dat nu, na krap twee weken, al duidelijk laat merken dat het ze menens is. Geen kankercel die gaat ontsnappen. Over een paar weken, ben ik vrij.

Wiz